Πρόσφατη απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, την οποία χειρίστηκε με επιτυχία το Δικηγορικό μας Γραφείο, σκιαγράφησε τις συνθήκες στις οποίες η επίδοση μιας ειδοποίησης τύπου «ΙΑ» δύναται να κριθεί επιτυχούσα, όπου αυτή αφορά την πώληση ενός ενυπόθηκου ακινήτου με πλειστηριασμό λόγω εκκρεμούς πληρωμής υπό την εν λόγω υποθήκη και ως προσπάθεια εκποίησης του ακινήτου προς όφελος του ενυπόθηκου δανειστή.

Ειδικότερα, στην παρούσα υπόθεση, οι ενυπόθηκοι οφειλέτες του εν λόγω ακινήτου καταχώρησαν αίτηση της οποίας απώτερος σκοπός ήταν ο παραμερισμός ή και ακύρωση ή και αναστολή της συγκεκριμένης ειδοποίησης. Σύμφωνα με το άρθρο 44Γ(3) του περί Μεταβιβάσεως και Υποθηκεύσεως Ακινήτων (Τροποποιητικού) Νόμου του 2014, ένας ενδιαφερόμενος οφειλέτης, δύναται να καταχωρήσει έφεση σε ειδοποίηση τύπου «ΙΑ» από τον δανειστή του, στην οποία πρόκειται να αιτηθεί παραμερισμό της ειδοποίησης αυτής, είτε αν αποδείξει ότι η ειδοποίηση «δεν πληροί τις απαιτούμενες κατά τον προβλεπόμενο τύπο και περιεχόμενο, προϋποθέσεις», είτε ότι «η ειδοποίηση δεν έχει δεόντως επιδοθεί».

Όσον αφορά το δικαίωμα του ενυπόθηκου οφειλέτη να προσφύγει στη δικαιοσύνη, αξίζει να σημειωθεί σχετικό απόσπασμα από την απόφαση: « Κάθε πρόσωπο στο οποίο επιδίδεται ειδοποίηση κατά τον Τύπο «ΙΑ», για όσα προηγήθηκαν της έκδοσης και επίδοσης μιας τέτοιας ειδοποίησης, ασφαλώς και δικαιούται να προσφύγει στη δικαιοσύνη και να ζητήσει δικαστική προστασία, εάν θεωρεί ότι χρήζει τέτοιας προστασίας. Αυτό έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει, όχι όμως στο πλαίσιο έφεσης κατά το άρθρο 43Γ(3) του Νόμου, αλλά αγωγής».

Μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση η ειδοποίηση έκανε σχετική αναφορά στο δικαίωμα του ενυπόθηκου οφειλέτη να αμφισβητήσει το απαιτούμενο ποσό το οποίο καλείται να πληρώσει από τον ενυπόθηκο δανειστή, σε περίπτωση που πίστευε ότι δεν όφειλε το χρέος. Συνεπώς, η επίμαχη ειδοποίηση του δανειστή προς τους οφειλέτες κρίθηκε εφέσιμη, με αποτέλεσμα οι οφειλέτες να ασκήσουν το δικαίωμα αμφισβήτησής της.

Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο στο πλαίσιο αυτό αποτελεί απόσπασμα από την απόφαση: «Δεν συμφωνώ ότι σε περίπτωση που οι εφεσείοντες επιθυμούν να αμφισβητήσουν οτιδήποτε αφορά όσα προηγήθηκαν της επίδοσης της ειδοποίησης κατά τον Τύπο «ΙΑ», σύμφωνα με τη νομολογία των πρωτόδικων Δικαστηρίων, δεν μπορούν να τύχουν δικαστικής προστασίας, είτε ακόμη, ότι όλα τα παραπάνω και όλα τ' άλλα που αναφέρονται από τους δικηγόρους τους στη γραπτή αγόρευσή τους στο ίδιο πλαίσιο και αφορούν στη διαδικασία εκποίησης ενυπόθηκου ακινήτου δυνάμει του Μέρους VIA  του Νόμου, μπορούν να εξεταστούν ή συνεξεταστούν στο πλαίσιο έφεσης, όπως είναι η υπό κρίση, η οποία - για να επαναλάβω - κατά νομοθετική επιταγή, μπορεί να καταχωρηθεί με μόνο αίτημα τον παραμερισμό της ειδοποίησης κατά τον Τύπο «ΙΑ», μόνο για τους λόγους που αναφέρονται πιο πάνω».

Δυνάμει  του άρθρου 44Γ(3)(β), και όπως υποστηρίζεται στην αίτηση, είναι η θέση των εφεσειόντων ότι η ειδοποίηση δεν έχει επιδοθεί δεόντως. Επιπλέον, ισχυρίζονται ότι η επίδοση της επίμαχης ειδοποίησης δεν έχει γίνει ως προνοεί ο Νόμος.

Με βάση τους κανόνες Πολιτικής Δικονομίας, υπογραμμίζεται ότι η παράδοση της ειδοποίησης πρέπει να γίνεται με συστημένη επιστολή, ή, εφόσον δεν κατέστη αυτό εφικτό, με ιδιωτική επίδοση. Θα πρέπει επίσης, να αποσταλεί είτε στην τελευταία γνωστή διεύθυνση της κατοικίας του ενδιαφερόμενου προσώπου, είτε στο συνήθη τόπο εργασίας του, αποκλείοντας τον τόπο διαμονής του, καθώς δεν φέρει νομικό έρεισμα. Σε περίπτωση που δεν βρεθεί το πρόσωπο που αφορά η ειδοποίηση, ή αν απουσιάζει κατά την παράδοση αυτής, χρειάζεται να αναφερθεί στην σχετική ένορκη δήλωση.

Είναι φανερό ότι από τους 3 εφεσείοντες, ενώ ο ένας παρέλαβε την επίμαχη ειδοποίηση με συστημένη επιστολή, δεν ήταν εφικτό να επιδοθεί και στους άλλους 2 με τον ίδιο τρόπο, οπότε αυτοί την παρέλαβαν με ιδιωτική επίδοση. Κατά συνέπεια, κρίσιμης σημασίας αποτελούσαν οι δύο αυτές ιδιωτικές επιδόσεις, και κατά πόσο αυτές υπήρξαν δέουσες. Το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι, η επίδοση της επίμαχης ειδοποίησης στην δεδομένη υπόθεση δεν πραγματοποιήθηκε στην ορθή διεύθυνση και τονίζεται η αδυναμία του ενυπόθηκου δανειστή να την παραδώσει με συστημένη επιστολή, όπως προνοούν οι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας.

Ως εκ τούτου, καθώς οι εφεσίβλητοι χρησιμοποίησαν την εναλλακτική της ιδιωτικής επίδοσης, χωρίς να είχε προηγηθεί ανέφικτη παράδοση συστημένης επιστολής, διενήργησαν  λανθασμένα και σε αντίθεση με τις πρόνοιες του Νόμου. Επισημαίνεται επίσης ότι η επίδοση της επίμαχης ειδοποίησης έγινε σε άλλο πρόσωπο από αυτό το οποίο αφορούσε προσωπικά η ειδοποίηση, δηλαδή τους εφεσείοντες, και αντί να γίνει στην τελευταία γνωστή διεύθυνση της κατοικίας, αυτή πραγματοποιήθηκε στον τόπο διαμονής τους. Επιπρόσθετα, ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στο γεγονός ότι οι ενυπόθηκοι δανειστές παρέλειψαν, στην σχετική ένορκη δήλωση επίδοσής τους, να αναφέρουν τον λόγο που η ειδοποίηση ήταν αδύνατο να επιδοθεί προσωπικά στους εφεσείοντες και ότι το πρόσωπο στο οποίο έπρεπε να γίνει η επίδοση δεν βρέθηκε στον τόπο διαμονής του ή στο συνήθη τόπο εργασίας του.

Δια ταύτα, η αδυναμία των εφεσίβλητων να ανταπεξέλθουν στην υποχρέωση τους να αποδείξουν το «ανέφικτο» της επίδοσης της ειδοποίησης, σε συνάρτηση με την εσφαλμένη παράδοσή της, αφού αυτή δεν έλαβε χώρα στην σωστή διεύθυνση, συνιστά κακή και μη δέουσα την επίδοση της εν λόγω επίμαχης ειδοποίησης. Ως αποτέλεσμα, αποφάνθηκε καθοριστικά η επιτυχία της έφεσης προς όφελος των ενυπόθηκων οφειλετών.

*Την αίτηση – έφεση χειρίστηκε με επιτυχία το δικηγορικό μας Γραφείο, ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ & ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ Δ.Ε.Π.Ε.

** Το πλήρες κείμενο της Απόφασης στην Αίτηση – Έφεση έχει αναρτηθεί στο CyLaw.

*** Σύνοψη της Απόφασης από την Μαργαρίτα Πέρρι, ασκούμενη δικηγόρο.